Het is de afgelopen weken een substantie waar wij allemaal in meerdere mate mee vertrouwd zijn geraakt. Verwacht hier geen verhaal over klimaat of Earth Life, dat vind je genoeg op Adfoblog.
Het viel mij op de afgelopen weken hoe genoten uit de media branche in brede zin de figuurlijke variant hanteren.
Verwijten over – vooral - onkunde vliegen al langer over en weer, maar de Adformatie van 5 juli was een voorlopig dieptepunt. John de Mol werkt daarbij als katalysator en de ‘spatten’ hebben een flinke reikwijdte. Een fraai decor om zelf eens ‘roomser’ dan te zijn.
Leon Bouman trapt op pagina 2 af in zijn hoofdredactioneel commentaar. Met het rumoer rond de Gouden Kooi als aanleiding zijn de Mol, Haas de Mediamarkt baas, en van Westerloo de mannen die er van langs krijgen.
Van Westerloo zelf komt op pagina 7 aan zijn trekken. Ruud de Langen en media-inkopers ‘as such’ worden weggezet als notoire jammeraars, ‘a pain anywhere’, een noodzakelijk kwaad. Fons praat het liefst rechtstreeks met adverteerders.
Ellen Nap houdt het op pagina 11 betrekkelijk neutraal, maar op pagina 12 ‘in de rondvraag’ mogen een aantal ‘kenners’ vrijelijk het hart luchten. Ik vraag mij af wat John zo iemand als Roland van Kralingen nu heeft aangedaan. Overigens geeft van Kralingen zelf ook geen staaltje creativiteit ten beste. Zijn 7 oorzaken zijn eerder op deze plek al eens, en beter voorgedaan.
Dan als klap midden in de poel, niets is toevallig in de wereld, tref ik op pagina 49 de column van Ruud de Langen. Bijtend vitriool druipt tergend van de pagina af. Samengevat op de meest vriendelijke manier is de Mol volgens Ruud een kruising tussen Willie Wortel en Malle Pietje. Hoe kan iemand verbaasd zijn over het eindresultaat?
Kijk, de animositeit tussen mensen als de Mol, van Westerloo en de Langen kan ik dus wel herleiden tot geld. Hoe het met die anderen zit, vind ik moeilijker te doorgronden, maar het fascineert mij wel.
Zelf ben ik op deze Blog verklaard ‘gelovige’ geweest in Talpa/Tien. Tot het laatst dacht ik dat het ‘maste plan’ zou voorzien in een andere uitkomst. Meer dan teleurgesteld, heeft het mij verrast. Persoonlijk was ik geen zware Talpa/10 kijker, zelfs de categorie ‘licht’ is te zwaar om dit stukje kijkgedrag te duiden. Maar vanuit het vak bekeken, vond en vind ik het iets weg hebben van een spannend jongensboek. Dat krijgt ongetwijfeld weer en vervolg. Iedereen die bij dit ‘avontuur’ betrokken is heeft geen recht op medelijden of leedvermaak. Niemand is gedwongen. Drie maal is scheepsrecht! Dit is niet het einde.
Wat die modder betreft, behalve van een bewust genomen bad voelt niemand zich daar beter van of bij. Een zuivere analyse die voorbij gaat aan niet terzake doende emoties, ja, daar zit ik wel op te wachten. Daar kunnen wij allemaal van leren. Misschien in een volgende Adformatie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten