Vaarwel Marianna

Het opladen van deze ‘post’ heeft de nodige twijfel doorstaan. Uiteindelijk heb ik dus besloten het te doen. Media zijn immers mensen, en had ik niet gezegd dat het hier soms persoonlijk kon worden?

2007 is in meerdere opzichten geen fijn jaar. Eerst was er 10 juni het volstrekt onverwachte wegvallen van Hans van Hulst. Nu 2 oktober volgde het onvermijdelijke overlijden van Marianna Buterin. Onvermijdelijk, dat wist iedereen, maar dat maakt het toch niet minder moeilijk te accepteren.
In juni 2006 hoorde ik dat Marianna door Nederlandse artsen was opgegeven. Of beter, overgegeven aan de ziekte die enkele jaren daarvoor begon met borstkanker. Marianna is snel daarna vertrokken naar Australië, om voor haar dochter een nieuw ‘huis en haard” te vinden. Begin juli 2006 kreeg ik Marianna’s mailadres van Leontien Wenneker. De dag daarna schreef ik mijn eerste mail. In het Engels. Ik had immers geen idee hoe het met haar ging.
Die mail vertelt goed wat ik toen voelde, en dat is eigenlijk onveranderd:

Dear dear Marianna,

A few weeks ago someone told me about the terrible development of your illness.
Shivers running up and down my spine, then and now.
Unthinkable, unbearable, unacceptable. Yet, we all know deep down inside that this is happening all the time. BUT NOT TO THE PEOPLE YOU KNOW!

Fortunately l met Leontien yesterday and she gave me your e-mail address. Since l learned the news about you, the plan lingered to write to you. Now I can do that.

Marianna, although knowing each other never developed into a deeper friendship, l have always felt affection for you. You are a person who could easily brighten up a (my) day, if only by passing along. I vividly recall our conversations at Initiative. I was on the brink of leaving for Carat, you were still with Wouter and we discussed future opportunities. Then after IM we occasionally met. I see you stumbling from the MediaWerkGroup party in Noordwijkerhout (you faked) claiming to be (dressed up as) a Russian streetwalker.

I remember meeting at The Management Team 25th celebration Supper Club boat. You were already pregnant and you confessed “Alle, I’ve made a soap series of my life”. Then, last year (2005) at the AMMA’s was the last time we met. You told me about your breast operation, your future plans to dedicate your love and life to your little girl. We were happy.

Now, I know that soon you will no longer be around. We will not be meeting each other again, because you have returned to Australia. A brave and wise decision. For me, you have obviously done the best you can, considering all the circumstances (I know of). Nothing much like a ‘soap’ at all. But that is no secret to anyone I know of, who knew you.

I will miss you as a friend, your infectious enthusiasm, your gentle madness, your warmth as a person and above all that heavenly broad smile of yours.

Personally, I am not religious at all. Still l can imagine that there is something after this life. That thought is indeed somewhat comforting. For all of us.
Nothing more l can do now than to wish you strength and the best l can think of.
It has been a real pleasure knowing you. Maybe….?

Twee dagen later war er antwoord van Marianna, nog bijkomende van een heftige behandeling was zij schrijvend 1 en al optimisme en vol strijd- en levenslust. Wat haar betreft was het nog lang niet over. We mailden regelmatig, tot in afgelopen zomer. Als de tijd dan verstrijkt, dreig je jezelf te bedriegen. In haar laatste mail aan mij schrift zij zelfs naar Nederland te willen terugkomen. Een afscheidstournee! Ook schrift zij dan dat zij op Hyves haar eigen weblog is begonnen. Die volg ik dus.

Vrijdagavond 21 september verzeil ik bij toeval op Hyves en check Marianna’s pagina.
Haar laatste schrijven dateert van de 13e. Het is een mooi verhaal over haar liefde voor lezen, van boeken in het bijzonder. Zo herkenbaar. Dan besterft de glimlach op mijn lippen. Marianna schrijft dat dit het afscheid zal zijn. Het maanden lange gevecht tegen de slopende ziekte loopt op het eind, zo heeft zij net van de Australische doktoren gehoord.
Zij stelt ons gerust, wenst ons sterkte, bedankt ons.
Ik mail haar direct, voor het spreekwoordelijke hart onder de riem, en de wens nog veel te kunnen mailen.
Het is hard gegaan. 6 oktober kwam ik terug van vakantie uit Marokko. Marriana, zo bleek, was er al niet meer.

Ik denk niet dat mensen die Marianna iets beter kenden, haar snel zullen vergeten. Als ik aan haar denk en terugdenk, dan is het met een glimlach.

Vaarwel, Marianna