List-O-Mania: Once more

Over de grens 07-08 nog één keer lijstjes. Een beetje de laatste die er bij mij binnen kwam was die van OOR. Ik weet niet goed hoe anderen er over denken, maar OOR heeft zich de afgelopen 2 jaar naar mijn idee enorm verbeterd. Er zit weer diepgang in OOR en daar heeft het lang aan ontbroken. De overstap van krant naar magazine blijkt telkens geen gemakkelijke. Wel begrijpelijk als je hebt gezien wat de problemen zijn waar kranten van broadsheet formaat naar tabloid switchen.. Maar dat terzijde.

OOR – althans de som van de lijsten de OOR-medewerkers – komt voor het tweede achtereenvolgende jaar met de Arctic Monkeys op de proppen. Dat gebeurde eenmaal eerder, door Elvis Costello in 1977 en 1978. Nu vond, en vind, ik die eerste Monkeys cd zeer de moeite waard, maar de tweede lijdt – in mijn oren – aan het ‘meer van hetzelfde’ probleem. Dat was bij de twee Costello albums wel anders, geen (small) step, but a giant leap voorwaarts.
De 2008 lijsten zijn eigenlijk niet zo spectaculair, veel “usual suspects’. Vermoedelijk de reden dat OOR – voor het eerst in 35 jaar – een Top 20 afdrukt. Maar ook daar veel titels die ik in veel ander lijsten al tegen kwam. Speciale aandacht nog even voor de #6 van de lijst. De man die ons (mij) zoveel leed bracht met Streets of Philly duikt weer op.

Een hereniging met zijn E-Street band volstaat en maakt iedereen zo euforisch dat de man weer in de top 10 beland. Of zou het zo zijn dat al die recensenten John Landau persé gelijk willen geven? Toch weer een complot. Jammer voor die Landau trouwens, dat hij de jaren daarvoor had zitten slapen. Dan had hij John Fogerty niet gemist, en zou hij werkelijk de historie in kunnen zijn gegaan als ‘ziener’.
Voor de Arctic Monkeys is het te hopen dat zij hun John Landau mislopen. Wat mij betreft mag 2008 best (weer) hun jaar worden, maar dan graag met iets nieuws.

Moraal? Voor iets nieuws moet je dus niet naar ‘samengevatte’ eindlijsten kijken, maar naar individuele lijsten. Je herkent jouw smaakgenoot snel genoeg, en dan maar hopen dat er iets bij staat dat jou is ontgaan. In sommige titels daar gaat het makkelijker. Neem nu het FD. Ik lees het nog niet lang genoeg, maar schat in dat daar een (1) Pop-cd recensent in dienst is, Johan Doove. Die publiceerde de volgende 10 als ‘Beste internationale cd’:

01. Civillians – Joe Henry
02. Sweet warrior - R Thompson
03. Strange weirdos – Loudon Wainwright lll
04. My name is Buddy – Ry Cooder
05. The scene of the crime – Bettye Lavette
06. Versatile heart – Linda Thompson
07. We’ll never turn back – Mavis Staple
08. Revelation – AJ Roach
09. Made in Dakar – Orch. Baobab
10. 100 days, 100 nights – Sharon Jones & Dap Kings

Het voor de hand liggende grapje over Johan kan achterwege worden gelaten. Ik ben begonnen met #10.

Smullen!