Muziek Maestro! Allen en Elvis doen het!

Op de dag 20 jaar en 11 maanden geleden kocht ik de plaat Southern Nights van Allen Toussaint. Aanleiding was een vlammende recensie in Oor een week eerder. Nooit eerder van de man gehoord. Dat het naamgevende nummer al weken lang een internationale hit was op naam van 'Rhinestone cowboy'Glen Campbell was in die tijd overigens bepaald geen aanbeveling voor mij. Die recensie heeft geen letter overdreven. Wat een fantastische plaat. Mijn eerste echte kennismaking met de New Orleans R&B. Toussaint bleek later heel wat belangrijker dan ik vermoedde. Zijn output aan platen in dit idioom is echter mondjesmaat. De bekendheid onder het grote publiek is dan ook zeer beperkt. Zo beperkt dat Southern Nights op CD nauwelijks verkrijgbaar is. Evenals zijn andere werk. Vooral anderen hebben enkele van zijn nummers de hemel in gezongen. Naast Glen waren dat de Pointer Sisters (Happiness, Night people), Robert Palmer en Little Feat.

Toen ik gisteren op internet zag dat mijn andere held Elvis Costello een cd met Allen heft gemaakt, moest ik natuurlijk meteen luistern. Een veelbelovende combinatie, maar niet te vroeg gejuicht. Immers, Costello vliegt tegenwoordig van de ene in de andere samenwerking. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die lang niet altijd goed uitpakt. Het hoog geprezen album met Burt Bacharach kon mij uiteindelijk toch matig bekoren.

Dit is een verslag van mijn eerste beluistering. Het album opent met ‘On your way down’. Zeker een nummer dat in mijn 'all time top 25' voorkomt. Het kent een definitieve uitvoering door little Feat (Lowell George), kort gevolgd door die van Allen zelf. Elvis blijft misschien te dicht bij het origineel en kan daar – begrijpelijk – niet veel aan toe voegen. ‘Nearer to you’ ken ik ook al, gezongen door Betty Harris. Dit gaat Elvis heel goed af. Overduidelijk is ondertussen de hand van Toussaint in arrangeren, zijn piano spel is onmiskenbaar, terwijl de band helemaal New Orleans is. Het 4e nummer ‘The sharpest thorn’, doet mij sterk denken aan de ‘Mighty like a rose’-periode. Ik begin te genieten.

En dan.

Dan neemt Allen in ‘Who’s gonna help a brother get further’ het overgrote deel van de lead voor zijn rekening. Ik loop vingerknippend en swingend door de kamer. Daarna gaat deze cd geen moment meer onderut. Langzame en uptempo songs wisselen elkaar af. Het volgende ‘River in reverse’ is rustig met een na 1 minuut licht onder de oppervlakte jagend piano lijntje dat – verwijzend naar Costello’s vroege werk – door niemand anders dan Steve Nieve kan worden gespeeld(?). Dit is echt intens! Overduidelijk is dat Costello zich zeer thuis voelt in deze setting. Nergens klinkt zijn zang geforceerd, zoals op veel output van het laatste decennium toch nog al eens het geval was. DIT is de beste Costello CD van de afgelopen 15 jaar!

De tweede en derde keer luisteren, bevestigen die conclusie. Vergeet alles wat er de afgelopen tijd over Costello is geschreven. Zelfs over de Bacharach samenwerking. Dit zijn Costello en Toussaint in topvorm. Een geschenk. Morgen naar de winkel en kopen (ik wel). En, vergeet niet waar je het gelezen hebt.