David Gilmour in de Heineken Musichal

Zondagavond 19 maart zat ik dankzij, en met, Paul Pekelharing op rij 8 in de HM te kijken en luisteren naar de verrichtingen van David Gilmour. Zoals EMI en Mojo aankondigden “de stem en gitaar van Pink Floyd”. Of dat geholpen heeft valt te betwijfelen. Het was strak uitverkocht, net als de 2e avond. Met Pink Floyd fans, dat spreekt. Gilmour onderneemt de tour ter promotie van zijn nieuwe albun “On an Island”. Journalist Edwin Ammerlaan, naast mij gezeten, wist te vertellen dat het behoorlijk goed verkoopt.
Op het podium stond de helft van Pink Floyd, want Rick Wright “vereerde” David met zijn aanwezigheid. En daar bleef het niet bij, want de legendarische Pink Floyd “hired-hand” op sax Dick Parry was er ook. En wat te denken van een andere gitaarheld Phil Manzanera. Kortom de instrumentele kant van het concert was dik voor elkaar. De HM heeft een goede akoestiek en het geluid klonk als een Pink Floyd klok.

Voor de pauze (!) werd het album gespeeld. Het moet gezegd, het klonk live iets aantrekkelijker dan de cd. Het kabbelt en is voorspelbaar, met een hoog braafheid gehalte. Het enige nummer dat er boven uit rockte schudde de band en publiek wakker. David was niet te beroerd om dat zelf ook te constateren. Het publiek lachte opgelucht. Het is te hopen dat iemand deze cd niet bij zich heeft alleen op een eiland. Je wordt wel zeer op je zelf terug geworpen. Gilmour speelt zijn herkenbare tonen. Wel zeer relaxed. Te, naar mijn smaak. En dat terwijl de man toch ook een flinke hoeveelheid herrie kan produceren (en je dan wel blij maakt).

Na de pauze werd het een stuk meer genietbaar. Shine on you crazy Diamond, een verrassend nummer van Obscured by Clouds “Wot’s …uh the deal”, Het Syd Barrett nummer Dominoes. Een lievig liedje na zijn vertrek uit PF, dat nu dankzij Phil Manzanera een moderne sonische uitvoering kreeg. Manzanera had overigens verder een weinig opvallende, vooral dienende rol. Jammer! Een paar nietszeggende stukken uit de Division Bell periode. Enkele sterke uitvoeringen van Darkside o/t Moon nummers (Breathe, Time, Us and Them) en als afsluiter het klapstuk van de avond; een modern opgepoetste versie van Echoes. Daar kom je voor. De toegiften waren echte ‘crowd pleasers’; Wish you were here en Comfortably numb. Onbegrijpelijk, voor mij, dat het laatste zo populair is. Een echt niets-aan-de-hand stuk van Blokker kwaliteit. Vandaar zeker. Community singing in de Musichal.

Al met al toch een geslaagde avond. Eindelijk Pink Floyd eens echt live gezien. Want Waters en Mason heb ik niet gemist. Dit optreden maakt overigens wel heel nieuwsgierig naar het optreden dat wordt aangekondigd op het Arrow Rock Fesitval, deze zomer, door Rodger Waters. Het zal al snel spannender zijn.

Ook spannend! de David Gilmour girls (luisteren!)