Een mooie parafrase op de standaard aankondiging die David Byrne ooit gebruikte om zijn band en zijn songs aan te kondigen. De songs waren prachtig, de aankondigingen bijzonder saai. Voor de goede orde, Bakker heet Sikke van voren. Surco is zijn muze. Vandaar. Varianten op zijn werkelijke (sic) voornaam zijn te flauw. Genoeg hierover.
Ik ken Sikke al heel lang, hoewel niet bijzonder goed. De kennis was vooral van zakelijke aard, maar in die hoedanigheid vond ik hem een aimabel mens. Ik prijs mij gelukkig. Want zou ik Sikke alleen kennen van de columns die hij, sinds zijn vermoedelijk vervroegde uittreding, met enige regelmaat in Adformatie publiceert, dan is dat moeilijk voor te stellen.
In die columns heeft Sikke een persoonlijke strijd met de mediawereld aangebonden over het onderwerp Surco. Een afkorting van "Sur-Commission”, wat "geld onder tafel" impliceert. Een activiteit die plaats heeft tussen de media eigenaar en degene die uit opdracht van een adverteerder tussen de twee bemiddeld, in veel gevallen het mediabureau. Het gaat veel te ver om hier de honorering structuur tussen adverteerder en mediabureau uit de doeken te doen. Waar het om gaat is dat Surco een niet transparante geldstroom is tussen media en mediabureau. Waar de adverteerder dus geen weet van zou hebben. En deze oneigenlijke beloning zou de adviserende bemiddelaar er toe aanzetten op oneigenlijke gronden budget onder te brengen bij die media eigenaar die het meeste onder de tafel door schuift.
Het is een raadsel wie of wat Sikke heeft verleid om, eenmaal in ruste, als een moderne Don Kyshot ten strijde te trekken tegen dit fenomeen. De eer komt hem toe een paar jaar geleden de knuppel met donderend geraas in de porseleinkast te hebben gesmeten. Het offensief leidde in zijn ‘eigen’ Adformatie zelfs tot een “rondje langs de vakgenoten” en werkelijk journalistiek aandoende openingen op de voorpagina. Ook het NUV zette hoog in. Deze misstand moet de wereld uit. Een “JIC No Surco” werd in het vooruitzicht gesteld.
De stilte aan adverteerder zijde was oorverdovend.
Een goede verstaander heeft aan een dergelijk nadrukkelijke reactie genoeg.
“Case closed”. Helaas is Sikke, en eerlijkheidshalve hem niet alleen, daar iets ontgaan. Hij blijft het dode paard ranselen in de hoop dat de eindstreep toch in zicht komt. Dat resulteert in columns die, welke invalshoek hij ook kiest, nooit aan de
S-zaak voorbijgaan. Dat leidt er toe dat de aantrekkelijkheid van zijn teksten vooral is gelegen in het ontdekken waar, en op welke wijze, het opduikt.
Sikke heeft een rijke carrière in de media wereld achter de rug. Hij vertegenwoordigde belangrijke uitgevers als Readers Digest en de Weekbladpers. Hij speelde belangrijke rollen in media onderzoek, vooral ten tijde van de oprichting van Summo. Met die ervaring verwacht je Sikke in de rol van weloverwogen “éminence grise”. Nu bestaat het gevaar dat hij straks wordt herinnerd als Surco B.
Sikke, het is nog niet te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten