TIJD !

Tijd is een vreemd fenomeen. Naarmate zij verstrijkt effent het vele hobbels. Het heelt wonden, psychologische pijn, woede. Het maakt het verleden mooier (alles beter). Zet je op het verkeerde been.

Dat overkwam mij weer eens, zo merkte ik, met het tweede album van ‘the Tubes”. De band maakte rond 1976 naam en faam als live-band met een spectaculaire podium presentatie. Het live-geluid, gevangen op het album “What do you want from live?”, geeft je zelfs zonder beeld een vrij goed gevoel over de dynamiek van de shows. Zelf ben ik er getuige van geweest in 1978, toen de Tubes de PWA-zaal van het Haags Congresgebouw aandeden. Top amusement.

Terug naar het goede been. Het tweede studio album “Young and Rich” is nooit in mijn bezit geweest. Ik had een kopie op cassettebandje. Wel altijd willen kopen, de plaat, maar het kwam er niet van. Het ‘bandje’ is lang geleden verloren gegaan. Behalve het sensuele “Don’t touch me there”, dat wel op een verzamel-cd opdook, viel de CD-uitgave van het album hier nooit te ontdekken. Althans niet op de momenten dat ik weer bedacht er naar uit te kijken. Dus kreeg de plaat met het verstrijken van de jaren een welhaast mythische status in mijn herinnering. Dat hij beter was dan al het andere dat ik wel van de band in de kast heb staan.
Enkele weken geleden was het zo ver. Na vaak “vergeten”, leende ik het vinyl album van Hans van Hulst. Om het te digitaliseren en op CD te branden. “Ook een kopie voor mij graag”, vroeg Hans, die toegaf een zelfde idee te hebben over deze plaat.
Een week later belandde Young and Rich dan op de draaitafel in de huiskamer. Ik ging er eens goed voor zitten. Genieten!
Het viel tegen. Het was een domper. Naast het genoemde “Don’t touch..” staan er nog wel een paar aardige nummers op, maar de vonk die het in mijn herinnering had ontbrak geheel. Eigenlijk klinkt het geluid enorm gedateerd.

In een eerder stadium had ik de recensie op AMG al geraadpleegd om mijzelf te sterken in mijn opvatting. Toen ik die daar niet bevestigd zag was er verontwaardiging. Fan besprekingen sloten beter aan bij mijn herinneringen. Maar mijn waardering voor beiden, AMG en het album, dient dus bijgesteld te worden. AMG is nog beter dan ik al had gedacht, en Young and Rich blijkt te behoren tot het mindere dat de band geproduceerd heeft.
Het brengt mij overigens niet van het digitaliseren af, want ik zal het vast nog eens willen horen. Al is het maar om de tijd geen nieuwe kans te geven. Aan de andere kant, zou tijd natuurlijk ook in het voordeel van de plaat kunnen werken. Een fenomeen.


Naschrift: Terwijl ik de links bij elkaar aan het zoeken ben kom ik tot de ontdekking dat er al een paar jaar een cd is waarop de 1e 2 albums vezameld staan. Zie hier dan ook de meningen van de “fans” van het 2e album.