Je weet niet wat je leest gewoon

Over Media en Muziek, en soms (nu) specifiek over media over (pop) muziek

Als je een brede muzikale smaak hebt en je een onbegrensde nieuwsgierigheid hebt naar achtergronden, historische perspectieven, volstrekt niet belangrijke weetjes en niet te vergeten “lijstjes”…. Dan hoor je volgens sommigen thuis in een muziek zaak. (High Fidelity) Muziek is in potentie een dankbaar onderwerp om over te schrijven, bijvoorbeeld in tijdschriften. Maar er een heel tijdschrift mee vullen…! In het Nederlandse taalgebied zijn er wel twee titels waar je goed terecht kunt. Het 30 jarige OOR heeft heel lang op het verkeerde spoor gezeten met vluchtige artikelen en fotografie per strekkende pagina. Maar sinds het concurrerende Aloha is opgeslurpt, is er wel het nodige ten goede gekeerd. De “lap” tekst is terug. En dat maakt dat OOR weer een aanrader is geworden. Bijna toe aan de derde uitgave is Revolver. Revolver, onder de bezielende hoofdredactie van ondermeer Tjerk Lamers, heeft slechts twee nummers nodig gehad om tot een serieuze concurrent van OOR te kunnen worden gerekend. Breedte, diepgang en een neus voor mooie fotografie zijn de aanleiding voor mijn conclusie.

Maar als het op echte diepgang en serieuze, journalistiek verantwoorde, muzikale schatgraverij aankomt, dan moet je toch echt in Engeland zijn. Pop muziek is in de UK cultuur met een C. Of misschien juist wel niet, cultuur voor iedereen. Daar houdt de belangstelling niet op zodra iemand de grens van 24 jaar passeert. Los van de kwalitatieve inhoud, zie je dat ook terug in de advertenties. Heel volwassen met (dure) auto’s, en andere life-style bepalende zaken. Die punten hebben natuurlijk allemaal samenhang en betekenen – in vergelijking met Nederland – hoge oplagen. Dus grotere productie budgetten.
In de UK verschijnen maandelijks wel twee handen vol titels met de tekstuele omvang van een flink boek. Hoewel ik afhankelijk van de hoofdredactionele artikelen wel eens afdwaal naar concurrenten, zijn er twee titels die aanspraak kunnen maken op de titel “gedrukt High Fidelity”. Dat zijn Mojo en Uncut. Altijd voorzien van een CD om je muzikale horizon ook luisterend te verbreden, dan wel je geheugen op te frissen. Lange redactionele artikelen. Foto’s die van de pagina’s afspatten. Interviews die tot op het bot gaan, en dan dus wel wederzijds. Beide titels zijn in Nederland geod verkrijgbaar via de AKO/Bruna en sinds kort zie in de Mojo zelfs bij mijn AH. De aanschafprijs van circa € 8, lijkt misschien aan de hoge kant, maar voor zoveel interessante tekst en ook altijd een CD, valt het eigenlijk reuze mee.