Woensdagochtend valt mij oog op de voorpagina van de Volkskrant, boven in de rechterhoek. “Pink Floyd: LSD kreeg geniale Syd Barrett klein”. Als fan sla ik meteen pagina 14 op. Onder de kop “de man achter de Pink Floyd-sound” volgt een verhaal dat een aaneenschakeling is van platgetreden verhaaltjes. Ik zit de hele tijd te denken “waar is dit goed voor?” Het mag duidelijk zijn, ik ben nog niet wakker. Wie schrijft dit? Mijn oog dwaalt langs de randen van het artikel en ontwaart; Gijsbert Kamer. Ach ja natuurlijk, de man die zichzelf belangrijker vindt dan zijn onderwerpen. De recensent die het “hypen” heeft uitgevonden, als dat al niet in Engeland was gebeurd. De man die graag volstrekt onbekende bandjes de hemel inschrijft om ze bij hun tweede creatie af te serveren naar de hel. Nou ja, zo denk ik over Gijsbert. Daarna pas dringt de portee van het verhaal tot mij door (had ik maar aandacht besteed aan de sub-kop). Triest. Barrett is een korte tijd productief geweest, maar heeft met die productie een enorme invloed gehad op de ontwikkelingen in de popmuziek. De eerste Pink Floyd LP en singles beluister ik nog altijd graag.
In de middag ontvang ik de mail nieuwsbrief van Muziek en Beeld. Ook hier aandacht voor Syd. Na lezing kan ik mij niet inhouden en plaats als commentaar “dit is op zijn aardigst gezegd een zeer slordige IM. Dan kan je je beter beperken tot het 'kale' nieuwsfeit.” Enige tijd later ontvang ik van een redacteur de vraag wat die slordigheden dan wel zijn.
Men had namelijk “geput uit het geheugen, de BBC, de popencyclopedie van OOR, OOR.nl, en De Volkskrant (tsja, aw).”
Mijn reactie: als ik reageer met slordig, dan bedoel ik dat de groep al bestond onder een andere naam toen Syd er bij kwam (Abdabs, meen ik mij te herinneren). Barrett bedacht wel de naam Pink Floyd (samentrekking 2 namen van blues mannen). Hij werkte wel degelijk mee aan het 2e album, maar de output was dermate slecht dat er uiteindelijk maar 1 bijdrage van zijn hand op staat. Hij verliet de band niet. Nog niet zo lang geleden vertelde Gilmour dat het er op neer kwam dat ze hem op een dag gewoon niet hebben opgehaald, en dat was dat. Wat zijn solo albums betreft, hij weigerde geen promotie te doen, maar kon simpelweg niet. Het (echte) succes van de band kwam pas in 1973, daarvoor was het vooral incrowd (?) die de band volgde.
Zo, dat was ik kwijt (plus nog wat ongevraagd commentaar op het Volkskrant artikel).
Nieuwsgierig geworden naar andere berichtgeving surf ik naar het Parool. Daar lees ik de bijdrage (?) van Peter Bruyn. Terwijl er in de andere artikelen sprake is van suikerziekte (door
M&B als oorzaak van overlijden gemeld, Vk laat het open), stelt Peter boud dat kanker de boosdoener is. Dat is vreemd. Verder ook hier een verzameling platitudes.Irritanter nog is (de vertaling van) de aan Roger Waters toegeschreven quote; ''Zonder Syd Barrett zou Pink Floyd nooit hebben kunnen bestaan, maar met Syd Barrett had Pink Floyd nooit door kunnen gaan.'' Als ik dat lees denk ik direct dat het eerste deel niet logisch is. Zonder deze in het Engels te kennen ligt het veel meer voor de hand (hoge graad van waarschijnlijkheid) dat die vertaling zou dienen te luiden: “dat PF nooit zou hebben bestaan zonder Syd”. Voor sommigen misschien een nuance, in mijn optiek echt iets anders.
Daar aangeland, bedacht ik mij dat mijn hierboven beschreven opwinding zijn bron wel moest hebben in dat gedoe over “Burger journalisten”. Een onderwerp, waarover de discussie ook op de diverse fora voortwoedt. Hoe was het ook al weer? “Waarheid zoekend, bron controlerend en hoor wederhoor toepassend”. Dat laatste was met Syd zelf de laatste 30 jaar niet mogelijk was en nu helemaal niet meer, maar er is toch nog betrekkelijk veel over Syd gepubliceerd aan de hand van wat anderen over hem hebben kunnen zeggen. Diabetes en
Kanker, dat zou toch wel te verifiëren moeten zijn. En in plaats van het herkauwen van overbekende feitjes zou Syd echt recht zijn gedaan met een beschouwing van zijn invloed en duiding bij wie dat allemaal terug te vinden is. Tot slot nog een keer gesurft. Nu naar NRC. Daar schenkt het stuk van Jan Vollaard de meeste voldoening deze woensdag, over dit onderwerp.Één ding is zeker over Syd Barrett is de muziek journalistiek nog niet uitgeschreven.
Wie niet zo lang kan wachten komt hier meer dan aardig "aan zijn trekken".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten