Daaronder een recensie van de eerste LP van een groep met de naam Roxy Music. Toen ik aan deze post begon verkeerde ik nog in de veronderstelling dat ik die recensie tekst nog in bezit zou hebben. Wat er precies heeft gestaan is dus niet meer terug te halen, maar ik weet nog heel goed dat ik een kwartier later op de fiets onderweg was naar Capi-Lux. Ik moet ook voldoende geld hebben gehad om de plaat direct te kopen. Als dat niet zo was dan liet ik een plaat helemaal draaien, en zoveel mogelijk dagen daarna tot ik het benodigde bedrag bijeen had. Terug naar huis gesneld, belandde het vinyl per omgaande op het plateau van mijn Dual pick-up (wel stereo).
Geïntrigeerd starend naar de afbeelding van genoemde dame op de uitklaphoes, maar niet minder verbaasd over de visuele presentatie van de groep op de binnenkant van de hoes, onderging ik de eerste luisterbeurt.
Hoewel het nu bijna 34 jaar later is, denk ik dat wanneer iemand die geen weet heeft van de groep en de platen nog nooit heeft gehoord, vandaag nog net zo verrast, uit het evenwicht gebracht kan worden als ik die middag. Het nummer “Re-make/Re-model” dondert letterlijk door de speakers. Razende gitaren, brullende saxofoons gieren op een – op dat moment – ongekende manier over een stampende rock ritme ondergrond. De zang(er) is heel apart, maar heeft de kwaliteit van een Sirene (myth). En dan zijn er de geluid-‘treatments’ van iemand die wordt aangeduid als Eno. Na het openingsnummer wisselen tempo en ‘mood’ elkaar veelzijdig af. Nooit denk je – de eerste keer luisterend – “Oh ja”. Het gaat alle kanten op, en altijd een goede. Adembenemend.
Het mag duidelijk zijn, hoewel – gebrek aan – geld niet altijd direct aanschaf van nieuwe Roxy – en later ook Brian Ferry-muziek mogelijk maakte, was dit het onstuimige begin van een ‘liefde’ die nooit meer over gaat.
Afgelopen zondagavond, kwart voor negen, Roxy Music betreedt het hoofdpodium van het Bospop festival. Het barst los met….”Re-make/Re-model”. De impact is identiek. Op tournee presenteren zich nog slechts drie oorspronkelijke leden; Ferry natuurlijk, Andy MacKay(sax) en Phil Manzanera (terug van een gitaar snabbel bij David Gilmour). Eno schijnt na 32 jaar wel weer bij de opnamen van een nieuwe plaat te zijn betrokken, maar is niet van tournees gediend. Drummer Paul Thompson is ziek, zo wordt om mij heen verteld. Het podium staat echter mud vol met naast de drummer en bassist nog twee gitaristen, twee zangeressen en een keyboard bespeler die in 1 nummer opduikt en voor het eind al weer verdwijnt. Ik heb het allemaal niet bijgehouden, ik was 100% aan het genieten.
Details over het Bospop optreden en de tournee vind je hier.
Er wordt door de band net iets korter dan de beloofde vijf kwartier gespeeld. Het kan niet lang genoeg duren, maar bezien van uit het perspectief “wat krijgen wij te horen” valt er voor mij niets te klagen. Zeker de, wat mij betreft kwalitatief minder aangeslagen nummers als More than this, Heart still beating en Jealous Guy komen ook voorbij, maar de rest! Het leeuwendeel is een greep uit de gouden eerste vijf platen, waarbij het plezier van de band met het verstrijken van de vijf kwartier met het nummer lijkt toe te nemen.
In 2001 zag ik Roxy tijdens hun eerste tour sinds pakweg 12 jaar, in Ahoy. Toen circa 2 en een half uur lang. Beide keren slingerde de ervaring mij terug in de tijd. Naar de periode 1972-1975. Roxy Music is – in ieder geval voor iedereen die ze toen heeft beleefd – een probaat middel om te verjongen. Ook al werkt het maar voor even, de duur van het concert. Als je echter naar de fysieke staat van de band kijkt bestaat er terechte twijfel over dat “even”. Razend benieuwd ben ik naar de nieuwe muziek.
Dank je Roxy, en vooral ook dank (Viva!) aan Lisette Manders die deze belevenis via Radio Veronica mogelijk maakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten