Modder

Het is de afgelopen weken een substantie waar wij allemaal in meerdere mate mee vertrouwd zijn geraakt. Verwacht hier geen verhaal over klimaat of Earth Life, dat vind je genoeg op Adfoblog.
Het viel mij op de afgelopen weken hoe genoten uit de media branche in brede zin de figuurlijke variant hanteren.
Verwijten over – vooral - onkunde vliegen al langer over en weer, maar de Adformatie van 5 juli was een voorlopig dieptepunt. John de Mol werkt daarbij als katalysator en de ‘spatten’ hebben een flinke reikwijdte. Een fraai decor om zelf eens ‘roomser’ dan te zijn.

Leon Bouman trapt op pagina 2 af in zijn hoofdredactioneel commentaar. Met het rumoer rond de Gouden Kooi als aanleiding zijn de Mol, Haas de Mediamarkt baas, en van Westerloo de mannen die er van langs krijgen.
Van Westerloo zelf komt op pagina 7 aan zijn trekken. Ruud de Langen en media-inkopers ‘as such’ worden weggezet als notoire jammeraars, ‘a pain anywhere’, een noodzakelijk kwaad. Fons praat het liefst rechtstreeks met adverteerders.
Ellen Nap houdt het op pagina 11 betrekkelijk neutraal, maar op pagina 12 ‘in de rondvraag’ mogen een aantal ‘kenners’ vrijelijk het hart luchten. Ik vraag mij af wat John zo iemand als Roland van Kralingen nu heeft aangedaan. Overigens geeft van Kralingen zelf ook geen staaltje creativiteit ten beste. Zijn 7 oorzaken zijn eerder op deze plek al eens, en beter voorgedaan.
Dan als klap midden in de poel, niets is toevallig in de wereld, tref ik op pagina 49 de column van Ruud de Langen. Bijtend vitriool druipt tergend van de pagina af. Samengevat op de meest vriendelijke manier is de Mol volgens Ruud een kruising tussen Willie Wortel en Malle Pietje. Hoe kan iemand verbaasd zijn over het eindresultaat?
Kijk, de animositeit tussen mensen als de Mol, van Westerloo en de Langen kan ik dus wel herleiden tot geld. Hoe het met die anderen zit, vind ik moeilijker te doorgronden, maar het fascineert mij wel.

Zelf ben ik op deze Blog verklaard ‘gelovige’ geweest in Talpa/Tien. Tot het laatst dacht ik dat het ‘maste plan’ zou voorzien in een andere uitkomst. Meer dan teleurgesteld, heeft het mij verrast. Persoonlijk was ik geen zware Talpa/10 kijker, zelfs de categorie ‘licht’ is te zwaar om dit stukje kijkgedrag te duiden. Maar vanuit het vak bekeken, vond en vind ik het iets weg hebben van een spannend jongensboek. Dat krijgt ongetwijfeld weer en vervolg. Iedereen die bij dit ‘avontuur’ betrokken is heeft geen recht op medelijden of leedvermaak. Niemand is gedwongen. Drie maal is scheepsrecht! Dit is niet het einde.

Wat die modder betreft, behalve van een bewust genomen bad voelt niemand zich daar beter van of bij. Een zuivere analyse die voorbij gaat aan niet terzake doende emoties, ja, daar zit ik wel op te wachten. Daar kunnen wij allemaal van leren. Misschien in een volgende Adformatie?

Verguld geklooi

Het schrijven van stukjes voor je log is meestal niet gebaseerd op het onderschrijven van een gedachte of het toejuichen van een goed plan. Dat is niet zo spannend. Als blogger heb ik dan ook begrip voor de wijze waarop selectie van nieuws tot stand komt en hoe dat vervolgens over ons wordt uitgestort. Goed nieuws is geen nieuws. Op zijn best komkommernieuws.
Schrijvers van ingezonden brieven, lang geleden voor mij een favoriet onderdeel van krant en tijdschrift zijn het ook nooit met een tekst eens, of profileren zich als notoire betweters. Op zijn best beginnen zij hun oeverloze waardering uit te spreken, maar dan…

Ook ik heb maar weinig nodig om geïnspireerd – of is het toch echt geïrriteerd – te raken, en het toetenbord te attaqueren. Zo blijkt het opeens populair om een mening te hebben over de Gouden Kooi. Daar hadden wij vooraf toch al genoeg over gezegd?

Zeker geen fijn besnaarde televisie, die Gouden Kooi (GK). Is het walgelijk? Tja, een kwestie van achtergrond vind ik. Ik heb er vanavond even naar gekeken, want ‘weet waarover je schrijft’. Het is niet lang vol te houden. Dus wegwezen bij dat programma.
Er zijn echter mensen die dit heerlijk vinden, en dat zal nooit veranderen. Niet door de politiek, en zeker niet door adverteerders. De politici van de strenge leer jeukt de vingers. O, wat willen zij graag een daad stellen. Maar die vingers branden, dat levert blaren op. Blaren hebben zij kennelijk genoeg om het bij woorden te houden. (Wat was er nu ook alweer Oliedom?)

Nu volgt dus een moreel beroep op het normbesef van adverteerders. Nee sterker, adverteerders worden opeens aangesproken in het kader van maatschappelijk ondernemen.
Hallo bent u daar?
In het kader van het uitzenden van een commercial rondom of in het programma de Gouden Kooi. Een mooi voorbeeld van íemand voor je karretje spannen’.
Ik wilde dit alles afschudden met medelijdende grimlach, maar tref dan opeens de voorpagina van het AD.

Hoe kon ik nu weer denken dat de reclame- en mediawereld deze oproep aan zich voorbij zou laten gaan. Je kunt je niet omdraaien of daar stellen een paar mediabedrijven zich behulpzaam op. Zij manen de eigen klanten om zich toch vooral niet in de omgeving van dit Sodom van de Nederlandse televisie te begeven. Want? “Je moet als bedrijf niet met dit programma willen worden geassocieerd”. “Dat is schadelijk voor je imago”. Grotere onzin heb ik de afgelopen tijd, nou paar dagen, niet gelezen. Ik zie spotjes van genoemde adverteerders overal. Rond programma’s die mij de meest gruwelijke zaken tonen. Dan heb ik het echt niet over de journaals en het enkele actualiteitenprogramma dat er nog is. Op de Nederlandse televisie wordt een enorme hoeveelheid reclame uitgezonden, en dat nu al weer bijna 20 jaar. Het is toch wel heel naïef om te denken dat kijkers zouden kunnen denken dat een adverteerder bij de Gouden Kooi dat programma zou goedkeuren.
O.K., als je twee minuten van het programma gezien hebt, dan kan je je dat in gemoede afvragen, maar dan is het volgende probleem toch dat die betreffende mensen dat bij al die andere programma’s ook doen. Zij zien die commercials de rest van de avond nog zeker twintig keer.


Dus, collega’s blijft objectief in je advisering en laat je niet gebruiken. Gebruik andersom dit ook niet als een goedkoop middel om even zelf enige publiciteit te genereren. Zo professioneel zijn wij met zijn allen ondertussen wel ;-).

In het begin van het tijdperk van de commerciële televisie, zo herinner ik mij, was er een sectie waarin kon worden aangegeven bij welke programma’s een adverteerder beslist niet wilde adverteren. Dat leverde mooie teksten op als “programma’s met een negatief beeld van het bedrijfsleven”. Het vakje bleef uiteindelijk meestal leeg en verdween rap van het A4-tje. Natuurlijk staat het iedere adverteerder ook nu vrij om niet bij de GK en dergelijke te willen worden gezien. Als men daar echter van verwacht dat het imago gespaard blijft, dan is dat naar mijn mening wel heel kortzichtig. Of beter, een zeldzame overschatting van de eigen reclameboodschap.

Hulde Pieter Haas, je bent toch niet gek!

O ja, dat was ook nog even lachen, die zwarte lijst. Erotische programma’s van SBS uit de vorige eeuw, twee voorbeelden daarvan, en nu alleen nog de GK overgebleven op de lijst.

Wat een aperte onzin. Vooruit collega’s laten wij ons bepalen tot zinniger zaken.

Deze vergulde placebo zal toch, hoop ik, niemand verleiden beter over jullie te gaan denken (imago)?
Advies; luister lekker vaak naar ‘An end has a start ‘ van Editors.
Titel en muziek, niets op af te dingen.