maandag, oktober 29, 2007

Valse Profeten?!


Twee weken geleden was het rondje langs de velden gwijd aan een onderwerp dat ook zijn oorsprong vindt bij John Faase (zie zijn weblog). De rondvraag kreeg de suggestive titel mee: “Onmeetbare media”. Het onderwerp kreeg een bovenmatig hoog soortelijk gewicht dankzij een opmerking van de Grote Giep. Hij vroeg zich af of wij niet (of wel) in de nadagen van de massacommunicatie zijn aanbeland. Dat zou wat zijn. Kunnen die leerstoelen direct in de hoek worden gezet.
Heel opmerkelijk was het begeleidende plaatje. Een afbeelding van een soort Eifeltoren. Met warrige sliertjes die naar kruisjes leiden. Zou die warrigheid de moeizaamheid van het bereiken moeten voorstellen? Dit leek toch eigenlijk veel meer op een zendmast met massabereik.
Maar goed, de rondvraag.
Hierin participeerden vijf vakbroeders, allen met een research link. Twee van een onderzoekbureau, 1 van een mediabureau, 1 van een mediumgroep (RTL) en de management consultant van Metrixlab. Dat lab lijkt een verwijzing naar obderzoek.
De voorgelegde vraag was; “weten we echt niet meer wie we bereiken?”

Wat volgde was een fijne verzameling stokpaardjes, (voor-) oordelen, reclame voor eigen standpunten en verkoop praatjes.
Niemand zei ja, of nee, en wel hierom.
Natuurlijk doken de ‘usual suspects’ fragmentatie, effect is belangrijker dan bereik, interactie met de klant, methode van dataverzameling, enzovoorts langs. Maar een antwoord? Niet gelezen.

Het is alweer een tijd geleden, maar Joost Swarte heeft jaren in Vrij Nederland een vermakelijk strip-item verzorgd onder het motto “Niet zo / Maar zo”. Mooi absurd. Daarom vast aandachtpunt. De inhoud van deze rondvraag was een prachtig voorbeeld van “Niet zo”,

Is de vraag wel te beantwoorden, zo hoor ik u vragen. Zeker. Er is zojuist een nieuwe Printmonitor gelanceerd. Voor en heleboel titels kan vrij goed worden vastgesteld wie er met die titels bereikt worden. Hetzelfde geldt voor TV, radio en in steeds meerdere mate ook voor allerlei pagina’s op internet. Allemaal media die nog steeds heel goed in staat zijn massa's te bereiken.
Punt is wel dat er nog veel meer kleine dan grote ‘media’ zijn (nog een suspect? Hier, de ‘long tail’). Zolang die media heel klein zijn, weten wij niet goed wie zij bereiken. De reden om er dan toch gebruik van te maken vindt zijn oorsprong dan in (nog 1x) het buikgevoel van betrokkenen. Maar dat is ook niet nieuw.

De verwarring wordt al maar groter door heel hard 'verwarring' te roepen. En elkaar na te doen. We willen graag alles weten. Dat lukte vroeger niet, en dat lukt nog steeds niet. Maar we weten toch zoveel meer dan vroeger. Zeker als we massa’s willen bereiken.


Helaas kon ik op het net geen voorbeeld van “niet zo” van Joost Swarte vinden. Wel van ‘maar zo’!

vrijdag, oktober 26, 2007

Over 'missers' gesproken

Adformatie #43 jaargang 35 bevat een prachtige advertentie reeks, die op een rechter pagina (39) aftrapt met een als opinie geafficheerde platinum misser:

“We vinden hun sound niks en gitaarmuziek is op z’n retour.”

Of wel de manier waarop Decca’s A&R manager de Beatles in 1962 afserveerde. Prachtige tekst in een blauw-zeegroen vlak.

1 rechter pagina verder (41), een vervolg:

“Er is geen enkele reden voor wie dan ook om thuis een computer te hebben.”

Ook zo’n uitspraak die vandaag de dag onbegrijpelijk voorkomt uit de mond van de CEO van Digital Equipment Corporation in het zo nabij ogende 1977.

Weer een rechter pagina verder belanden we met beide benen in het heden. Zelfde simpele pagina nog steeds. Dat blauw-zeegroene vlak in een wit kader met de zin:

‘De Pers wordt nauwelijks gelezen.” Opgetekend uit de mond van John Faase, 'onderzoeker' bij Kobalt.

BENG! Meer “in your face” is niet denkbaar. Boodschap: “LOUD and clear”.


Wat enorm jammer dat de betaler van deze pagina’s heeft gemeend er nog een pagina met 'feiten' op te moeten laten volgen. Allemaal saaie feiten, die niets toevoegen aan de impact van die eerste drie pagina’s. Sterker, die 4e pagina doet regelrecht afbreuk aan de eerste 3.

Was het een 4=3 deal? Had die 4e dan in #44 jaargang 35 geplaatst!
Jammer, jammer, wat een gemiste kans, Cornelis.

Enne, ‘by the way’ over feiten:
Decca’s Rowe valt weinig kwalijk te nemen als je de demo’s beluistert die hij in 1962 kreeg aangeboden. Dankzij internet kan iedere geïnteresseerde tegenwoordig kennisnemen van dat stukje huisvlijt van John en Paul. Typisch geval van ‘je zou willen dat je het nooit gehoord had’.

Aan Ken Olsen van DEC hoef ik toch zeker geen woorden meer te besteden?
Dus ook niet aan de conclusie van John.


Op naar de volgende ‘briljante’ quote

maandag, oktober 15, 2007

Vaarwel Marianna


Het opladen van deze ‘post’ heeft de nodige twijfel doorstaan. Uiteindelijk heb ik dus besloten het te doen. Media zijn immers mensen, en had ik niet gezegd dat het hier soms persoonlijk kon worden?

2007 is in meerdere opzichten geen fijn jaar. Eerst was er 10 juni het volstrekt onverwachte wegvallen van Hans van Hulst. Nu 2 oktober volgde het onvermijdelijke overlijden van Marianna Buterin. Onvermijdelijk, dat wist iedereen, maar dat maakt het toch niet minder moeilijk te accepteren.
In juni 2006 hoorde ik dat Marianna door Nederlandse artsen was opgegeven. Of beter, overgegeven aan de ziekte die enkele jaren daarvoor begon met borstkanker. Marianna is snel daarna vertrokken naar Australië, om voor haar dochter een nieuw ‘huis en haard” te vinden. Begin juli 2006 kreeg ik Marianna’s mailadres van Leontien Wenneker. De dag daarna schreef ik mijn eerste mail. In het Engels. Ik had immers geen idee hoe het met haar ging.
Die mail vertelt goed wat ik toen voelde, en dat is eigenlijk onveranderd:

Dear dear Marianna,

A few weeks ago someone told me about the terrible development of your illness.
Shivers running up and down my spine, then and now.
Unthinkable, unbearable, unacceptable. Yet, we all know deep down inside that this is happening all the time. BUT NOT TO THE PEOPLE YOU KNOW!

Fortunately l met Leontien yesterday and she gave me your e-mail address. Since l learned the news about you, the plan lingered to write to you. Now I can do that.

Marianna, although knowing each other never developed into a deeper friendship, l have always felt affection for you. You are a person who could easily brighten up a (my) day, if only by passing along. I vividly recall our conversations at Initiative. I was on the brink of leaving for Carat, you were still with Wouter and we discussed future opportunities. Then after IM we occasionally met. I see you stumbling from the MediaWerkGroup party in Noordwijkerhout (you faked) claiming to be (dressed up as) a Russian streetwalker.

I remember meeting at The Management Team 25th celebration Supper Club boat. You were already pregnant and you confessed “Alle, I’ve made a soap series of my life”. Then, last year (2005) at the AMMA’s was the last time we met. You told me about your breast operation, your future plans to dedicate your love and life to your little girl. We were happy.

Now, I know that soon you will no longer be around. We will not be meeting each other again, because you have returned to Australia. A brave and wise decision. For me, you have obviously done the best you can, considering all the circumstances (I know of). Nothing much like a ‘soap’ at all. But that is no secret to anyone I know of, who knew you.

I will miss you as a friend, your infectious enthusiasm, your gentle madness, your warmth as a person and above all that heavenly broad smile of yours.

Personally, I am not religious at all. Still l can imagine that there is something after this life. That thought is indeed somewhat comforting. For all of us.
Nothing more l can do now than to wish you strength and the best l can think of.
It has been a real pleasure knowing you. Maybe….?

Twee dagen later war er antwoord van Marianna, nog bijkomende van een heftige behandeling was zij schrijvend 1 en al optimisme en vol strijd- en levenslust. Wat haar betreft was het nog lang niet over. We mailden regelmatig, tot in afgelopen zomer. Als de tijd dan verstrijkt, dreig je jezelf te bedriegen. In haar laatste mail aan mij schrift zij zelfs naar Nederland te willen terugkomen. Een afscheidstournee! Ook schrift zij dan dat zij op Hyves haar eigen weblog is begonnen. Die volg ik dus.

Vrijdagavond 21 september verzeil ik bij toeval op Hyves en check Marianna’s pagina.
Haar laatste schrijven dateert van de 13e. Het is een mooi verhaal over haar liefde voor lezen, van boeken in het bijzonder. Zo herkenbaar. Dan besterft de glimlach op mijn lippen. Marianna schrijft dat dit het afscheid zal zijn. Het maanden lange gevecht tegen de slopende ziekte loopt op het eind, zo heeft zij net van de Australische doktoren gehoord.
Zij stelt ons gerust, wenst ons sterkte, bedankt ons.
Ik mail haar direct, voor het spreekwoordelijke hart onder de riem, en de wens nog veel te kunnen mailen.
Het is hard gegaan. 6 oktober kwam ik terug van vakantie uit Marokko. Marriana, zo bleek, was er al niet meer.

Ik denk niet dat mensen die Marianna iets beter kenden, haar snel zullen vergeten. Als ik aan haar denk en terugdenk, dan is het met een glimlach.

Vaarwel, Marianna