Twee weken geleden was het rondje langs de velden gwijd aan een onderwerp dat ook zijn oorsprong vindt bij John Faase (zie zijn weblog). De rondvraag kreeg de suggestive titel mee: “Onmeetbare media”. Het onderwerp kreeg een bovenmatig hoog soortelijk gewicht dankzij een opmerking van de Grote Giep. Hij vroeg zich af of wij niet (of wel) in de nadagen van de massacommunicatie zijn aanbeland. Dat zou wat zijn. Kunnen die leerstoelen direct in de hoek worden gezet.
Heel opmerkelijk was het begeleidende plaatje. Een afbeelding van een soort Eifeltoren. Met warrige sliertjes die naar kruisjes leiden. Zou die warrigheid de moeizaamheid van het bereiken moeten voorstellen? Dit leek toch eigenlijk veel meer op een zendmast met massabereik.
Heel opmerkelijk was het begeleidende plaatje. Een afbeelding van een soort Eifeltoren. Met warrige sliertjes die naar kruisjes leiden. Zou die warrigheid de moeizaamheid van het bereiken moeten voorstellen? Dit leek toch eigenlijk veel meer op een zendmast met massabereik.
Maar goed, de rondvraag.
Hierin participeerden vijf vakbroeders, allen met een research link. Twee van een onderzoekbureau, 1 van een mediabureau, 1 van een mediumgroep (RTL) en de management consultant van Metrixlab. Dat lab lijkt een verwijzing naar obderzoek.
De voorgelegde vraag was; “weten we echt niet meer wie we bereiken?”
Wat volgde was een fijne verzameling stokpaardjes, (voor-) oordelen, reclame voor eigen standpunten en verkoop praatjes.
Hierin participeerden vijf vakbroeders, allen met een research link. Twee van een onderzoekbureau, 1 van een mediabureau, 1 van een mediumgroep (RTL) en de management consultant van Metrixlab. Dat lab lijkt een verwijzing naar obderzoek.
De voorgelegde vraag was; “weten we echt niet meer wie we bereiken?”
Wat volgde was een fijne verzameling stokpaardjes, (voor-) oordelen, reclame voor eigen standpunten en verkoop praatjes.
Niemand zei ja, of nee, en wel hierom.
Natuurlijk doken de ‘usual suspects’ fragmentatie, effect is belangrijker dan bereik, interactie met de klant, methode van dataverzameling, enzovoorts langs. Maar een antwoord? Niet gelezen.
Het is alweer een tijd geleden, maar Joost Swarte heeft jaren in Vrij Nederland een vermakelijk strip-item verzorgd onder het motto “Niet zo / Maar zo”. Mooi absurd. Daarom vast aandachtpunt. De inhoud van deze rondvraag was een prachtig voorbeeld van “Niet zo”,
Is de vraag wel te beantwoorden, zo hoor ik u vragen. Zeker. Er is zojuist een nieuwe Printmonitor gelanceerd. Voor en heleboel titels kan vrij goed worden vastgesteld wie er met die titels bereikt worden. Hetzelfde geldt voor TV, radio en in steeds meerdere mate ook voor allerlei pagina’s op internet. Allemaal media die nog steeds heel goed in staat zijn massa's te bereiken.
Punt is wel dat er nog veel meer kleine dan grote ‘media’ zijn (nog een suspect? Hier, de ‘long tail’). Zolang die media heel klein zijn, weten wij niet goed wie zij bereiken. De reden om er dan toch gebruik van te maken vindt zijn oorsprong dan in (nog 1x) het buikgevoel van betrokkenen. Maar dat is ook niet nieuw.
De verwarring wordt al maar groter door heel hard 'verwarring' te roepen. En elkaar na te doen. We willen graag alles weten. Dat lukte vroeger niet, en dat lukt nog steeds niet. Maar we weten toch zoveel meer dan vroeger. Zeker als we massa’s willen bereiken.
Het is alweer een tijd geleden, maar Joost Swarte heeft jaren in Vrij Nederland een vermakelijk strip-item verzorgd onder het motto “Niet zo / Maar zo”. Mooi absurd. Daarom vast aandachtpunt. De inhoud van deze rondvraag was een prachtig voorbeeld van “Niet zo”,
Is de vraag wel te beantwoorden, zo hoor ik u vragen. Zeker. Er is zojuist een nieuwe Printmonitor gelanceerd. Voor en heleboel titels kan vrij goed worden vastgesteld wie er met die titels bereikt worden. Hetzelfde geldt voor TV, radio en in steeds meerdere mate ook voor allerlei pagina’s op internet. Allemaal media die nog steeds heel goed in staat zijn massa's te bereiken.
Punt is wel dat er nog veel meer kleine dan grote ‘media’ zijn (nog een suspect? Hier, de ‘long tail’). Zolang die media heel klein zijn, weten wij niet goed wie zij bereiken. De reden om er dan toch gebruik van te maken vindt zijn oorsprong dan in (nog 1x) het buikgevoel van betrokkenen. Maar dat is ook niet nieuw.
De verwarring wordt al maar groter door heel hard 'verwarring' te roepen. En elkaar na te doen. We willen graag alles weten. Dat lukte vroeger niet, en dat lukt nog steeds niet. Maar we weten toch zoveel meer dan vroeger. Zeker als we massa’s willen bereiken.
Helaas kon ik op het net geen voorbeeld van “niet zo” van Joost Swarte vinden. Wel van ‘maar zo’!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten